Μπάφας, Γεώργιος ή Διαμάντης

(Καλαρρύτες 1784 – Ζάκυνθος 1853). Ασημουργός, ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους της νεοελληνικής αργυροχοΐας. Γιος άλλου διάσημου χρυσικού, του Διαμάντη Μπάφα, έγινε γνωστός στην Επτάνησο (η οικογένεια του είχε καταφύγει στη Ζάκυνθο πριν από την ελληνική επανάσταση), κυρίως με το όνομα του πατέρα του, με το οποίο συνήθιζε να υπογράφει τα έργα του. Η έκταση της δουλειάς και η φήμη του Μ. πήραν τέτοιες διαστάσεις στη Ζάκυνθο, ώστε να αποδίδονται σ’ αυτόν όλα σχεδόν τα εκκλησιαστικά ασημικά του νησιού. Η ολέθρια πυρκαγιά του 1852 εξαφάνισε τα περισσότερα ίσως έργα του· σώθηκαν όμως μερικά γνήσια και ενυπόγραφα, που μπορούν να δώσουν το μέτρο της καλλιτεχνικής αξίας του καλαρρυτινού τεχνίτη. Απ’ αυτά σπουδαιότερα είναι τέσσερα ασημουργήματα που ανήκουν στη Μονή του Αγίου Διονυσίου κι έγιναν ανάμεσα στο 1811 και 1829: το Ευαγγέλιο, η Δεσποτική Εικόνα, η Λειψανοθήκη και η Λάρνακα του Αγίου, η οποία μπορεί να θεωρηθεί ως το λαμπρότερο έργο της νεοελληνικής εκκλησιαστικής αργυροχοΐας. Ο Μ. δούλευε με την τεχνική του φουσκωτού ανάγλυφου (au repousse) και το έργο του χαρακτηρίζεται από έντονη επίδραση των τάσεων του δυτικού μπαρόκ. Συνθέσεις όπου το ανθρώπινο στοιχείο πολλαπλασιάζεται τόσο, ώστε μερικές φορές να μοιάζει με ανθρώπινη μάζα, σώματα αβρά και πλαστικά που στρογγυλεύουν σε μαλακές επιφάνειες, τοπία όπου η περιγραφή της φύσης αγγίζει την ακρίβεια των πιο νατουραλιστικών αποδόσεων, φορέματα που πέφτουν σε πλούσιες περίπλοκες πτυχές, εικόνες ταραγμένες και πολυπρόσωπες, όπου η φύση, τα σώματα και τα υφάσματα συμπλέκονται στις πιο δραματικές συνθέσεις, είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της τέχνης του. Η λάρνακα του Αγίου Διονυσίου (1829) στη Ζάκυνθο θεωρείται το σημαντικότερο έργο του αργυροχρυσοχόου Γεωργίου-Διαμάντη Μπάφα. Το ευαγγέλιο του Αγίου Διονυσίου (1812), έργο του Γεωργίου-Διαμάντη Μπάφα.